در این دنیا که می گشتم هرآنکس را نظر کردم زداوآفت بر این دیده و زخمی هم بر آن جانم
دگرهاحرص مال و سوز و ساززندگی دارند ولی من این همه جاه و زر وسیم را سبک دانم
بخندیدم بر این جنگ و جدال مردم نادان هرآن دم که توانم من کسان را برصلح خوانم
زهرگوشه شنیدم من صدا و ناله ی مردم ن یاسوده مراآن شب هرآن وقتی که من خوابم
دروغ و نفرت وکینه و سنگ وخنجر و نفرین دگرهاراخبرسازیدمن از این پس نتوانم
کسی که غم زده ازجنگ و خون و ناجوان مردی است همان مردهمیشه خسته و غمگین من آنم
هرآن فردی که بشنوده صدای قصه ودردم زده لبخند نه که انگار منم رنجور و نالانم
چورد شد کار من ازاشک ریختن من به آن خندم دل و قلبم شده پاره چه باک از رخت و پالانم
همی فکری بکردند این اهل سخن بر این جانم سپس گفتند خویش سالم و من بدحال و نادانم
منم ازروی نومیدی درآن دم سرتکان دادم دگرهرآنچه پرسیدند منم گفتم نمی دانم
من سرباز اگر خفتم اگر ماندم در این وادی بدانید وقت آن است که شود تر این دو چشمانم
